Online supervisie: een evaluatie

Afgelopen week was de laatste bijeenkomst online supervisie en in deze blog wil ik stilstaan bij mijn ervaringen hiermee. De afbeelding bij deze blog ontving ik van één van de supervisanten van wie ik afgelopen week afscheid nam. Twee groepen had ik, en allebei het hele traject online gedaan. 

De kennismaking begon met een brief die de supervisanten als opdracht van school moeten schrijven aan elkaar en aan mij als supervisor vóór de eerste bijeenkomst. De supervisanten kennen elkaar niet en mij al helemaal niet. Ik vind het altijd weer leuk om te zien hoe de eerste dappere dodo vaak net voor het verstrijken van de deadline zijn of haar brief verstuurt. Al snel daarna volgt de rest. Het vraagt ook nogal wat moed om iets over jezelf en je werk en je socialisatie geschiedenis te vertellen aan mensen die je niet kent! Sommigen houden het dan ook oppervlakkig en dat vind ik heel gezond gedrag.

De eerste bijeenkomst staat in het teken van elkaar leren kennen en kennismaken met supervisie en de supervisor. Ik heb nu al heel wat groepen online gehad, en wat mij opvalt is dat er toch al snel voldoende vertrouwen ontstaat om meer persoonlijk te worden. Mijn niet oordelende houding draagt daar vast aan bij. Ook hoor ik vaak achteraf dat een opmerking die ik altijd maak geruststellend werkt, ik zeg altijd: je hoeft niet te veranderen, ik hoop alleen dat supervisie en reflectie jou helpt om bewustere keuzes te maken. Je kunt zelf kiezen of het gedrag dat je als vanzelf laat zien in werksituaties nog altijd het meest passend/effectief /wenselijk voor jou is.

Bij de eerste bijeenkomsten staat het leren reflecteren centraal, en zo tegen de middenevaluatie heeft iedereen dat onder de knie. Waarna ik zelf wat meer achterover ga zitten en de supervisanten veel meer regie nemen in het stellen van vragen aan elkaar. Waar nodig stuur ik op doorvragen of vraag ik zelf door als het mij niet helder is. En oh, wat worden die vragen soms als irritant ervaren! Het is ook lastig om te moeten kijken naar delen van jezelf die je eigenlijk liever niet onder ogen ziet! Maar juist daar, in dat ongemak zit het leren.

De evaluatie is bijna altijd een feest, een oogstfeest. Wanneer al die reflecties en werkinbreng en leerdoelen nog eens worden bekeken, wat zijn er dan grote stappen gemaakt in een paar maanden! Voor mijn groepen was het afgelopen week zover, de evaluatie. Supervisanten zijn, ondanks het online gebeuren, creatief geweest met collages, kaartjes, tekeningen en teksten en hebben daarbij nog verslagen met theoretische onderbouwing geschreven. Het afscheid viel niet mee. Voor sommigen komt het te vroeg, anderen kunnen op zich wel even vooruit maar gaan de regelmaat van het reflecteren missen en bovenal gaan we elkaar missen.

Zo gaat dat dus, óók online. We hebben elkaar nog nooit in levende lijve ontmoet, en toch is er een enorme betrokkenheid, collegialiteit en misschien zelfs vriendschap ontstaan, zo bijzonder.

Mijn conclusie na een aantal online trajecten? Als supervisor is het harder werken om de non verbale communicatie te kunnen zien, mij helpt het om alles wat ik zie gebeuren te ondertitelen en te bevragen. Ik las pauzes in als mensen gaan gapen, geef een energizer of juist een ontspanningsoefening waar nodig. Niet vergeten af en te flink te lachen, dat helpt. Ook moet ik meer structureren en kan ik minder leunen op de onderlinge interactie, dat mis ik wel, net als het échte oogcontact. Verder hoor ik van supervisanten terug dat er ook een voordeel is: zo vanuit hun eigen veilige ruimte is het soms makkelijker om je gevoelens te uiten, makkelijker dan op school. Maar om bij de eindevaluatie niet even een gemeende hand of zelfs een knuffel te kunnen geven, dat vind ik lastig! Ik ben van die mooie mensen gaan houden. Gelukkig start volgende week alweer de nieuwe reeks, online ja, en ik vind het prima.

Annet Kapteijn, supervisor.

Plaats een reactie