Beginnen aan iets nieuws is altijd spannend. Het moment dat je ervoor kiest iets nieuws te beginnen, een nieuw partner, een nieuwe baan, een nieuw huis is echter niet het begin. Vóór het besluit zit een heel proces vooraf van wikken en wegen, twijfel en tenslotte zeker weten.
Toen ik met mijn bedrijf begon, wist ik heel zeker wat ik wilde en waarom en hoe. Ik wilde vooral sociaal professionals ondersteunen en begeleiden om nog betere professionals te worden. En toen kwam corona, en lag mijn werk stil. Geen trainingen meer, geen super- of intervisie, geen coaching. Natuurlijk kwam er in de loop van de tijd online wel iets op gang, maar voor mij niet voldoende.
Er ontstond dus een NOODZAAK om iets anders (erbij) te gaan doen. Als het gevoel van die noodzaak er niet is, dan ga je niet veranderen. Als dat gevoel mist, is er geen enkele reden iets te gaan doen. Het gevoel dat het nodig is iets anders te doen, zorgt voor wat men noemt een intrinsieke motivatie. Je wilt misschien nog liever niet, maar het gevoel dat het nodig is om te veranderen, is wel een eerste stap. Een stap op weg naar nieuw en ook weg van oud en vertrouwd. Anaïs Nin verwoordt het prachtig als ze schrijft: “De tijd kwam dat het risico om een hermetisch gesloten bloemknop te blijven oneindig veel pijnlijker werd dan het risico om tot bloei te komen.” Het loslaten van de situatie zoals die was, kan echt een pijnlijk proces zijn.
De volgende stap is dat je in beweging gaat komen. In deze fase ging ik mij oriënteren op wat ik dan zou willen doen. Verschillende opties heb ik overwogen. Ik heb gekeken naar: waar word ik blij van, waar ben ik goed in, waar is nog wel werk, wat heb ik nodig om prettig te kunnen werken? Ook heb ik onderzocht of en hoe nieuw werk zou passen bij mijn huidige onderneming. Dit proces is belangrijk en vraagt even tijd, maar het is een interessante zoektocht waarbij ik ook veel heb gesproken met mensen die belangrijk voor mij zijn. Het steeds weer onder woorden brengen wat ik wel of niet zou willen, maakte het voor mijzelf ook steeds meer helder.
In de literatuur zijn vele verandermodellen te vinden. Ik herken mij het meest in het model van Lewin (1951) die zegt dat er drie fasen zijn:
Toen ik helder had wat ik wilde en hoe en wat, ben ik stappen gaan ondernemen. Ik ben ervan overtuigd dat het feit dat ik er zo grondig over na had gedacht en de keuze gemotiveerd had gemaakt, ervoor heeft gezorgd dat ik in het gesprek met de organisatie gemotiveerd en gedreven over kwam. En zo ben ik dan nu in de volgende fase beland. Als ‘freezing’ voelt dat helemaal niet! Eerder als een nieuwe kans en een enorme energie komt in mij los.
En wat is het geworden?
Naast de trainingen, die hopelijk snel weer van start gaan, en naast de individuele coaching, de intervisie en supervisie mag ik vanaf nu weer mensen met autisme en hun naasten gaan begeleiden vanuit stichting IBASS. Terug bij mijn oude liefde en toch weer helemaal nieuw. Ik heb er ongelofelijk veel zin in.