Op 20 maart was het precies twee weken geleden dat ik samen met mijn lief terug kwam van een fantastische vakantie in Nieuw Zeeland en Bali. We hadden daar de laatste weken wel wat meegekregen van wat zo langzamerhand een pandemie bleek te zijn, maar eerlijk gezegd was het toch een beetje de ‘ver van mijn bed’ show. De laatste dag in Bali voelden we wel de paniek van de mensen, de toeristen bleven weg, het was veel te stil bij al die grote toeristische plekken! We hoorden het, maar we voelden het niet, het was wel lekker dat het zo rustig was.

Eenmaal thuis viel de rauwe werkelijkheid pas echt op mijn dak. Ik kon mijn eigen (uit huis wonende) kinderen niet ontmoeten en niet knuffelen, en bovendien waren al mijn geplande trainingen en intervisiebijeenkomsten en coachsessies voor onbepaalde tijd uitgesteld.

Mijn reactie? Van de drie opties (fight, flight of freeze) die een mens heeft bij stress, kwam ik in een fase van freeze terecht. Wat was hier aan de hand? Eerst maar eens heel stil zitten en wachten, dat leek mij het meest veilig. Het was geen bewuste keuze, dit was wat mijn systeem blijkbaar de beste weg vond. Afgelopen week voelde ik dat ik wat somber werd, toen ik hoorde dat de maatregelen voorlopig nog van kracht blijven. En mezelf kennende zou ik makkelijk kunnen wegzakken in een soort semi-permanente freezetoestand. Dat wilde ik niet!

Inmiddels geniet ik weer van mijn energie om dingen aan te pakken. Ik ben aan het kijken wat ik nog wel kan doen qua werk en ik heb weer lekker veel contact met iedereen die me lief is, zij het digitaal.

Wat heb ik gedaan?

• Ik heb het besluit genomen dat de freezestand mij zou helpen de crisis te overleven, maar dat ik daar niet blij van zou worden. Op naar een meer fightmodus!
• Ik ben iedere dag een uur gaan wandelen.
• Ik ben inspiratie op gaan doen bij collega’s via webinars, maar ook telefoongesprekken, WhatsApp video, Zoom en andere technieken.
• Ik heb mijn gevoelens uitgesproken via Zoom in mijn vriendinnengroepje en werd door hen getroost en aangemoedigd om actie te ondernemen.
• Ik heb gekeken wat er qua werk nog wel mogelijk is en mijn grenzen daarin verlegd.
• Ik gun mijzelf iedere dag een tijdje om niet nuttige dingen te doen zoals Netflix, CandyCrushen, tv kijken, koekjes bakken, zonder daarover te oordelen. (en dat is een dingetje..)
• Ik lees zowel een studieboek als een roman, de inspanning van kennis opdoen en de ontspanning van het verhaal.
• Ik gun het mezelf dat ik af en toe gevoelens van angst, onzekerheid en verdriet heb, ik laat die even toe en ga dan toch weer door.
• Tot slot: ik knuffel mijn lief en de poezen en ben oneindig dankbaar voor wat ik heb en hou me vast aan mijn lijfspreuk ”This too shall pass”.

Heb je behoefte aan een luisterend oor? In deze tijd van crisis stel ik mijn coachingsvaardigheden gratis beschikbaar voor een telefonisch of anderszins digitaal consult.

Hartegroet!