Vrienden van mij hebben hun baan en huis in Nederland opgegeven om hun droom, wonen en werken in Spanje, na te jagen. Via filmpjes op YouTube en een reisblog leef en lees ik met hen mee. Op dit moment zeilen ze van Griekenland naar Spanje op hun eigen boot. Soms stormt het onverwacht en zijn de golven hoog, soms hebben ze de wind mee. Het zeilen zit vol metaforen voor het leven! Op een nacht, toen ze voor anker lagen, ging een aantal keer het ankeralarm af. Dat betekent dat het kan zijn dat het anker aan het loslaten is van de bodem en dat het schip afdrijft. Dan moet je dus je bed uit, het anker controleren en pas als je zeker weet dat het vastligt en dat je niet bent losgeraakt, kun je weer rustig slapen.

Dat zette mij aan het denken, zou ik mijn eigen ankeralarm herkennen? Welk signaal geeft het af? Hoe klinkt het? En hoe reageer ik dan? Of heb ik geen zin om er mijn bed voor uit te komen? Wat doe ik als mijn ankeralarm zegt dat ik van de basis aan het afdrijven ben?

Ons lichaam geeft vaak allerlei signalen af als we aan het afdrijven zijn. We gaan slechter slapen, hebben hoofdpijn of zin in snoepen, worden kribbig of wat ook maar jouw signaal is. In zijn prachtige boek ‘Intimiteit’ schrijft Paul Verhaeghe dat wij mensen soms niet eens beseffen dat we iets ervaren. En als we dat wel beseffen is het maar de vraag of we het signaal herkennen als alarm.

In mijn coachingspraktijk zie ik nog een ander fenomeen; er wordt duidelijk een signaal gevoeld, en de betekenis is bekend. Maar er wordt door het verstand een besluit genomen het signaal te negeren. Moe? Maar ik ga toch door, want het werk moet af! Slecht slapen en veel stress? Toch nog even doorzetten, want ik moet laten zien dat ik dit kan! Herkenbaar? Dit ‘overrulen’ van de behoefte van het lichaam kan uiteindelijk leiden tot stress en burn-out.

Diezelfde Paul Verhaeghe schrijft dat het verstandig is dat wat je van binnen ervaart, te laten benoemen door iemand anders. Als je kind bent zijn dat je ouders, die geven je zo taal aan wat je voelt. Bijvoorbeeld als een kleuter het op een brullen zet omdat hij zijn zin niet krijgt: “Hier word je kwaad van hè?” Je weet dan, dat dát gevoel past bij het woord kwaad. Het is door dit proces dat je wat je ervaart, betekenis kunt geven en er iets mee kunt doen. Op latere leeftijd kan dat een betekenisvolle ander zijn. Iemand die jou goed kent en die jij vertrouwt. Die je kan helpen door te benoemen wat jij ervaart als je dat zelf niet (meer) lukt. Bijvoorbeeld: “Ik hoor nu al een paar nachten dat je slecht geslapen hebt, wat wil dat zeggen?” Ook dat is een ankeralarm, je bewust gemaakt door een ander.

Mijn advies is stil te worden, te ervaren wat jouw lijf, jouw ankeralarm je wil vertellen en daarnaar te luisteren en te handelen. Het alarm gaat niet voor niets! En lukt het je niet zelf? Zoek hulp bij iemand die jij vertrouwt in je omgeving, of bij een begripvolle coach.